Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie". Instytucja Zarządzająca PROW 2014-2020 - Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Funkcjonowanie LGD współfinansowane jest ze środków Unii Europejskiej w ramach działania 19 Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER, poddziałania 19.4 „Wsparcie na rzecz kosztów bieżących i aktywizacji” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020.
Pałac w Posadowie.
Tą jedną z najoryginalniejszych siedzib wielkopolskich zbudował dla Władysława Łąckiego w latach 1869-1870 Stanisław Hebanowski, zapewne według projektów przywiezionych przez Łąckiego z Francji. Herby, Łąckiego Korzbok (trzy karpie) i Drogosław (strzała) jego żony Antoniny ze Skórzewskich, umieszczone są w elewacji frontowej pałacu.
Pałac Duszniki
Kościół w Pniewach
Kuślin. Gmina z lotu ptaka
Pierwsze wzmianki o poszczególnych miejscowościach wchodzących w skład gminy Kuślin pochodzą z początku XV wieku. W trakcie budowy autostrady A-2 odkryto tutaj liczne ślady kultury łużyckiej. W latach 1886-1995 przez teren gminy przebiegała trasa kolejki wąskotorowej relacji Opalenica - Trzcianka – Lwówek oraz jej rozgałęzienia do Dusznik i Nowego Tomyśla.
Miedzichowo. Rondo.
Gmina Miedzichowo dysponuje licznymi walorami, które kwalifikują ją do terenów doskonale nadających się dla celów turystyczno-rekreacyjnych. Bez wątpienia jest to region, który w pełni zasługuje na miano Krainy Jezior i Lasów. Historia gminy Miedzichowo ściśle wiąże się z dużymi obszarami leśnymi, dominującymi w regionie. Przez lata powstawały tu liczne wsie olenderskie.
Nowy Tomyśl. Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa
W przeszłości obecne tereny Nowego Tomyśla pokrywały duże obszary, a na terenach tych można odnaleźć ślady wczesnego osadnictwa pochodzące sprzed 11 tysięcy lat. Potwierdzeniem tego są zachowane ślady, a wśród nich groby skrzynkowe z okolic Wytomyśla. Na dobre teren ten zagospodarowany został dopiero w XVIII wieku, dzięki osadnictwu olęderskiemu. Na terenach tych osiedlali się głównie Niemcy przybywający z Brandenburgii, Śląska i Pomorza, ale także Polacy.
Lwówek. Zegar.
W średniowieczu miasto nosiło nazwę Lwów, zaś od połowy XVI w. przyjęła się powszechnie nazwa Lwówek. Herbem gminy jest złoty gryf w pozycji stojącej. Cała postać umieszczona jest na błękitnej tarczy. Lwówek należy do grupy najstarszych miast w Wielkopolsce. Jego historia sięga XI w. Prawa miejskie uzyskał w 1414 r.
Pniewy. Jezioro.
Po raz pierwszy Pniewy zostały wymienione z nazwy w 1256 roku, mimo iż początki tej osady sięgają XII wieku. Lokalizacja przy ważnym szlaku handlowym prowadzonym z Poznania do Frankfurtu nad Odrą miała istotne znaczenie gospodarcze w X-XIV w. Miasto w przeważającym stopniu zamieszkiwali Polacy, dopiero w XVII i XVIII wieku zaczęła tu osiedlać się ludność żydowska oraz w znikomym stopniu osadnicy niemieccy.
Kuślin. Gmina z lotu ptaka
Pierwsze wzmianki o poszczególnych miejscowościach wchodzących w skład gminy Kuślin pochodzą z początku XV wieku. W trakcie budowy autostrady A-2 odkryto tutaj liczne ślady kultury łużyckiej. W latach 1886-1995 przez teren gminy przebiegała trasa kolejki wąskotorowej relacji Opalenica - Trzcianka – Lwówek oraz jej rozgałęzienia do Dusznik i Nowego Tomyśla.
Miedzichowo. Wspaniałe lasy na grzyby!
Gmina Miedzichowo dysponuje licznymi walorami, które kwalifikują ją do terenów doskonale nadających się dla celów turystyczno-rekreacyjnych. Bez wątpienia jest to region, który w pełni zasługuje na miano Krainy Jezior i Lasów. Historia gminy Miedzichowo ściśle wiąże się z dużymi obszarami leśnymi, dominującymi w regionie. Przez lata powstawały tu liczne wsie olenderskie.
Nowy Tomyśl. Chata olęderska w Sękowie
W przeszłości obecne tereny Nowego Tomyśla pokrywały duże obszary, a na terenach tych można odnaleźć ślady wczesnego osadnictwa pochodzące sprzed 11 tysięcy lat. Potwierdzeniem tego są zachowane ślady, a wśród nich groby skrzynkowe z okolic Wytomyśla. Na dobre teren ten zagospodarowany został dopiero w XVIII wieku, dzięki osadnictwu olęderskiemu. Na terenach tych osiedlali się głównie Niemcy przybywający z Brandenburgii, Śląska i Pomorza, ale także Polacy.
Opalenica. Urząd Miejski.
Opalenica położona jest w odległości 37 kilometrów od Poznania (N 52°19' E 16°24' Okrąg: N 52°18'33" E 16°24'20"). Administracyjnie należy do powiatu nowotomyskiego. Gmina Opalenica sąsiaduje z następującymi gminami: Nowy Tomyśl, Kuślin (powiat nowotomyski), Duszniki (powiat szamotulski), Buk (powiat poznański), Granowo i Grodzisk Wlkp. (powiat grodziski).
Kuślin. Gmina z lotu ptaka
Pierwsze wzmianki o poszczególnych miejscowościach wchodzących w skład gminy Kuślin pochodzą z początku XV wieku. W trakcie budowy autostrady A-2 odkryto tutaj liczne ślady kultury łużyckiej. W latach 1886-1995 przez teren gminy przebiegała trasa kolejki wąskotorowej relacji Opalenica - Trzcianka – Lwówek oraz jej rozgałęzienia do Dusznik i Nowego Tomyśla.
Miedzichowo. Rodzinny relaks na rowerze.
Gmina Miedzichowo dysponuje licznymi walorami, które kwalifikują ją do terenów doskonale nadających się dla celów turystyczno-rekreacyjnych. Bez wątpienia jest to region, który w pełni zasługuje na miano Krainy Jezior i Lasów. Historia gminy Miedzichowo ściśle wiąże się z dużymi obszarami leśnymi, dominującymi w regionie. Przez lata powstawały tu liczne wsie olenderskie.
Miedzichowo. Klaudia Fertig. Jak piękny jest las.
Gmina Miedzichowo dysponuje licznymi walorami, które kwalifikują ją do terenów doskonale nadających się dla celów turystyczno-rekreacyjnych. Bez wątpienia jest to region, który w pełni zasługuje na miano Krainy Jezior i Lasów. Historia gminy Miedzichowo ściśle wiąże się z dużymi obszarami leśnymi, dominującymi w regionie. Przez lata powstawały tu liczne wsie olenderskie.
Lwówek. Kościół Brody.
W średniowieczu miasto nosiło nazwę Lwów, zaś od połowy XVI w. przyjęła się powszechnie nazwa Lwówek. Herbem gminy jest złoty gryf w pozycji stojącej. Cała postać umieszczona jest na błękitnej tarczy. Lwówek należy do grupy najstarszych miast w Wielkopolsce. Jego historia sięga XI w. Prawa miejskie uzyskał w 1414 r.
Pniewy. Kościół Św. Wawrzyńca w Pniewach
Po raz pierwszy Pniewy zostały wymienione z nazwy w 1256 roku, mimo iż początki tej osady sięgają XII wieku. Lokalizacja przy ważnym szlaku handlowym prowadzonym z Poznania do Frankfurtu nad Odrą miała istotne znaczenie gospodarcze w X-XIV w. Miasto w przeważającym stopniu zamieszkiwali Polacy, dopiero w XVII i XVIII wieku zaczęła tu osiedlać się ludność żydowska oraz w znikomym stopniu osadnicy niemieccy.
Do prawidlowego działania quizu może być potrzebny Flash Player.
Odwiedziło nas 6285406 osób.
dodano: 2011-11-04 11:10
Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1380 r., gdy była własnością Stefana ze Śliwna herbu Sierp. Obecna nazwa obowiązuje od 1871 roku.
Później należała do Niegolewskich i Pigłowskich, a od końca XVIII w. - do Sczanieckich. Kordula Sczaniecka wniosła majątek w małżeństwo z Karolem Stablewskim, który w 1857 r. sprzedał Śliwno Niemcom Hildebrandtom. Mieszkał tu Jerzy Pigłowski, uczestnik walk z Tatarami za czasów Zygmunta III i Władysława Wazów, autor wierszy i panegiryków. Jego epitafium znajduje się na kościele w pobliskich Dusznikach. Stąd pochodził Stefan Barcikowski (1868 - 1912), kupiec branży drogeryjnej w Poznaniu, działacz gospodarczy i członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, pochowany na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.
Pośrodku wsi znajduje się zaniedbany park krajobrazowy (8, 7 ha), ze stawem i śladami założenia regularnego z XVIII w. (m.in. alejami grabowymi). Rosną tu pomnikowe drzewa, m.in. dąb „Rycerski". W parku wznosi się dwór z poł. XIX w. Jest to budowla neogotycka, została wzniesiona w XIX przez Kordulę, siostrę Emilii Sczanieckiej. Murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, ośmioosiowy. Dach dwuspadowy, kryty papą. W fasadzie taras z balustradą i wejściem w dolnej części. W 1857 Karol Stablowski, szwagier Emilii Sczanieckiej sprzedał dwór rodzinie Niemca Hildebrandta, w którego rękach znajdowało się do 1945. Po drugiej wojnie stracił swój pierwotny charakter, ponieważ w 80% został /ok. 1960/ przebudowany. Obecnie elewacje są uproszczone, ze śladem pierwotnego ukształtowania. Pałac jest w złym stanie: braki w tynku, wnętrze przebudowane.
W pobliżu pałacu neogotyckiego przy murze okalającym teren parku znajduje się kaplica, która została zakupiona przez Hildebrandta w Anglii i przeniesiona na teren parku w Śliwnie. Obiekt w stylu neogotyckim, z przełomu XIX i XX. Budowla z czerwonej cegły, ośmioboczna, dach w kształcie wieżyczki, kryty łupkiem. Nad wejściem herb Hildebrandtów. We wnętrzu sklepienie krzyżowo-żebrowe, pod podłogą mieści się krypta rodzinna. Po wojnie zdewastowana: okna wybite, drzwi wyważone, podłoga rozbita. Wymaga remontu. Na płn. - wsch. skraju parku znajduje się romantyczna wieża ceglano - kamienna z poł. XIX w. Położona jest przy murze obok kaplicy. Zbudowana ok. poł. XIX przez Hildebrandta, niedokończona. Murowana podstawa z kamienia polnego, kwadratowa w rzucie. Wyższa część z cegły posiada kształt cylindryczny, z otworami okiennymi. Obecnie zdewastowana, wymaga remontu.
Na planie ośmioboku, pozostałości groty (dawniej wykorzystywanej jako teatr letni). Częściowo zachowało się stare kamienne opłotowanie parku, w którego w płd. części barokowa rzeźba św. Wawrzyńca. Znajduje się przy murze w pd.- zach. części parku. Stoi na murowanym cokole. Została ufundowana przez Hildebrandta. W czasie II wojny światowej była przechowywana przez mieszkańców wsi. Po wojnie ustawiona w poprzednim miejscu. Stan obecny dobry. Na uwagę zasługuje także mur parkowy z kamieni polnych, zbudowany zapewne w XIX.
Po przeciwnej stronie gł. drogi położony jest obszerny zespół zabudowań folwarcznych, w zasadniczej części pochodzący z XIX/XX w. W jego obrębie zachował się dom rządcy z 1 poł. XIX w., kryty dachem naczółkowym. Gorzelnia to budynek z 1921 roku, który wchodzi w skład dawnego folwarku. Zbudowana przez właściciela ziemskiego Hildebrandta. Była jednym z jego najlepiej funkcjonujących i wyposażonych zakładów. Dwukondygnacyjny budynek gorzelni jest murowany i otynkowany. Dwuspadowy dach pokryty jest papą. Od 1970 gorzelnia przestała funkcjonować na skutek przeniesienia urządzeń i sprzętu do innych zakładów. Stan obecny zły. Budynek przebudowany i przystosowany do pełnienia funkcji magazynu.
Kuźnia dworska to budynek, który wchodzi w skład zabudowań folwarcznych. Zbudowana została w drugiej połowie XIX przez ówczesnego właściciela folwarku Hildebrandta. Kuźnia leży w centrum folwarku, który znajduje się naprzeciwko pozostałości parku dworskiego przy drodze z Dusznik do Trzcianki. Jest to budynek murowany, otynkowany, jednokondygnacyjny. Dwuspadowy dach pokryty jest eternitem. Z dawnych urządzeń zachował się tylko oryginalny kowalski piec miechowy. Stan dość dobry.
Zbiory prywatne rodziny Jaroszyków.
Rodzina Jaroszyków osiedliła się na terenie Śliwna w II poł. XVIII. W 1880 .Franciszek Jaroszyk prowadził wypożyczalnię zbiorów bibliotecznych rodziny Niegolewskich. W zbiorach rodziny Jaroszyków zachowały się pochodzące z II poł. XIX naczynia drewniane służące do odmierzania produktów sypkich - macka i szewlik. W czasie II wojny światowej rodzina przeniosła się na tereny Lubelszczyzny. W 1945 powróciła do Śliwna. W latach 60-tych Walenty Jaroszyk rozpoczął pisanie kroniki rodzinnej, którą ukończył w 1975. Rodzina wielokrotnie nagradzana była za prawdziwie patriotyczną postawę, świadczą o tym dyplomy, które w formie załączników znajdują się we wspomnianej kronice. Zawiera ona także spis legend, ważnych wydarzeń rodzinnych, zbiór gazet z przełomu XIX i XX, kilka zdjęć archiwalnych. Obecnie kronika znajduje się w domu państwa Jaroszyków - Śliwno 18. Tuż przy gospodarstwie znajduje się figura Matki Boskiej. Jest umieszczona w murowanej oszklonej, pomalowanej na biało kapliczce. Pod figurą napis: Na pamiątkę niedoli Narodu Polskiego 1914-1915. Figura została wygrana na loterii Komitetu Niesienia Pomocy w Królestwie Polskim. Postawiona przez Walentego Jaroszyka. W czasie II wojny zniszczona. Odbudowana w 1960. Obecnie jest w b. dobrym stanie.